قراردادهای هوشمند چه هستند؟

نیک سابو اولین بار قراردادهای هوشمند را در دهه 1990 توصیف کرد. در آن زمان، او قرارداد هوشمند را به عنوان ابزاری تعریف کرد که شبکه‌های کامپیوتری را با ترکیب پروتکل‌ها با رابط‌های کاربری رسمی و ایمن می‌کند.

سابو درباره استفاده بالقوه از قراردادهای هوشمند در زمینه‌های مختلف که شامل توافق‌نامه‌های قراردادی است، مانند سیستم‌های اعتباری، پردازش پرداخت و مدیریت حقوق محتوا بحث کرد.

در دنیای ارزهای دیجیتال، ممکن است قرارداد هوشمند را به عنوان یک برنامه یا برنامه‌ای که بر روی یک بلاک چین اجرا می‌شود، تعریف کنیم. به طور معمول، آنها به عنوان یک قرارداد دیجیتالی کار می‌کنند که توسط مجموعه‌ای از قوانین خاص اجرا می‌شود. این قوانین توسط کد کامپیوتری از پیش تعریف شده است که توسط تمام نودهای شبکه تکرار و اجرا می‌شود .

قراردادهای هوشمند بلاک چین امکان ایجاد پروتکل‌های بدون نیاز به اعتماد را فراهم می‌کند. این بدان معنی است که دو طرف می‌توانند از طریق بلاک چین تعهدات را بدون نیاز به شناخت یا اعتماد یکدیگر انجام دهند. آنها می‌توانند مطمئن باشند که در صورت عدم تحقق شرایط، قرارداد اجرا نمی‌شود. به غیر از آن، استفاده از قراردادهای هوشمند می‌تواند نیاز به واسطه‌ها را برطرف کند و هزینه‌های عملیاتی را به میزان قابل توجهی کاهش دهد.

اگرچه پروتکل بیت کوین سال‌ها از قراردادهای هوشمند پشتیبانی می‌کند، اما توسط خالق و یکی از بنیانگذاران اتریوم، ویتالیک بوترین، محبوبیت پیدا کرد. البته شایان ذکر است که هر بلاک چین ممکن است روش متفاوتی برای اجرای قراردادهای هوشمند ارائه دهد.

این مقاله بر روی قراردادهای هوشمندی که بر روی ماشین مجازی اتریوم (EVM) اجرا می‌شوند، تمرکز خواهد کرد، که بخشی ضروری از بلاک چین اتریوم است.

قراردادهای چطور کار می‌کنند؟

به زبان ساده، یک قرارداد هوشمند به عنوان یک برنامه قطعی عمل می‌کند. قرارداد هوشمند اگر شرایط خاصی برآورده شود یک عملیات خاص را اجرا می‌کند. به این ترتیب، یک سیستم قرارداد هوشمند اغلب از عبارات “اگر… آنگاه…” پیروی می‌کند. اما با وجود اصطلاحات رایج، قراردادهای هوشمند نه قراردادهای قانونی هستند و نه هوشمندانه. آنها فقط یک قطعه کد هستند که روی یک سیستم توزیع شده (بلاک چین) اجرا می‌شوند.

در شبکه اتریوم، قراردادهای هوشمند مسئول اجرا و مدیریت عملیات بلاک چین هستند که هنگام تعامل کاربران (آدرس‌ها) با یکدیگر انجام می‌شود. هر آدرسی که قرارداد هوشمند نباشد، حساب تحت مالکیت خارجی (EOA) نامیده می‌شود. بنابراین، قراردادهای هوشمند توسط کد رایانه‌ای کنترل می‌شوند و EOA‌ها توسط کاربران کنترل می‌شوند.

اساساً قراردادهای هوشمند اتریوم از یک کد قرارداد و دو کلید عمومی تشکیل شده است. اولین کلید عمومی کلیدی است که توسط سازنده قرارداد ارائه شده است. کلید دیگر خود قرارداد را نشان می‌دهد و به عنوان یک شناسه دیجیتال عمل می‌کند که برای هر قرارداد هوشمند منحصر به فرد است.

استقرار هر قرارداد هوشمند از طریق یک تراکنش بلاک چین انجام می‌شود و تنها زمانی فعال می‌شود که توسط EOA (یا سایر قراردادهای هوشمند) فراخوانی شود. با این حال، اولین محرک همیشه توسط یک EOA (کاربر) ایجاد می‌شود.

سخن پایانی

شکی نیست که قراردادهای هوشمند تأثیر زیادی در دنیای ارزهای دیجیتال ایجاد کردند و مطمئناً فضای بلاک چین را متحول کردند. در حالی که کاربران نهایی ممکن است مستقیماً با قراردادهای هوشمند تعامل نداشته باشند، اینها احتمالاً طیف وسیعی از برنامه‌های کاربردی را در آینده، از خدمات مالی گرفته تا مدیریت زنجیره تأمین، نیرو می‌دهند.

قراردادهای هوشمند و بلاک چین با هم این پتانسیل را دارند که تقریباً در تمام حوزه‌های جامعه ما اختلال ایجاد کنند. اما تنها زمان نشان خواهد داد که آیا این فناوری‌های پیشگامانه موفق خواهند شد بر موانع بسیاری برای پذیرش در مقیاس بزرگ غلبه کنند.